Informatie over het indisch cultureel erfgoed en Indonesië
De nootmuskaatnoot is zo groot als een duivenei. Onder de zachte schil zit de harde , zwarte noot die verpakt is in een rood velletje. Dat verkleurt later naar bruin en wordt dan bij ons verkocht als foelie.
De noot wordt geroosterd en dan gemalen..Dat levert de nootmuskaat. Het is grappig dat we het zo noemen , want muskaatnoot zou logischer zijn.
De zachte schil wordt geconfijt als snoep verkocht.
De Specerijoorlogen.
Nootmuskaat was ooit zijn gewicht in goud waard. Dat was in de 16-eeuw. Gek genoeg werd niet zozeer de smaak op prijs gesteld maar ook weer de capaciteiten als conserveermiddel waren toen veel belangrijker. Zeker op lange zeereizen. was dat belangrijk. Er ontstond een strijd over wie het monopolie over deze noot zou krijgen tussen de belangrijkste zeevarende naties uit die tijd: Portugal en Nederland. Nederland wist na en bloedige strijd het monopolie van deze kruiden in handen te krijgen en met name Jan Pieterszoon Coen is berucht geworden op de hardhandige wijze waarop hij dit probeerde te handhaven. Alle nootmuskaat kwam toen van het kleine eilandje Ternate, vlak bij het voormalige Celebes.Pas veel later slaagden de engelse erin de bomen elders in de wereld te kweken en toen was het gedaan met het monopolie. Om toch nog wat te kunnen verdienen werd de nootmuskaat massaal aangeplant op het nabij gelegen Celebes , waaronder de Minahasa.
Kruidnagel werd aanvankelijk ook als conserveermiddel gebruikt. Tegenwoordig wordt het vooral gekweekt voor de Indonesische markt., waar het onder andere gebruikt wordt in de kretek-sigaret.
Wat doet een 18-e eeuwse hollandse speculaasplank nu op deze pagina? In eerste instantie kunnen we niets exotisch kunnen ontdekken aan dit smakelijke gebak. Niets is minder waar. Speculaas ontleent zijn karakteristieke smaak aan ons koloniale verleden.
Met ingrediënten als kaneel, nootmuskaat, kruidnagel, peper, gemberpoeder en cardamon is het een voorbeeld van de eeuwenlange handel met- of zo u wilt exploitatie van - verre werelddelen zoals de Minahasa.
Sulawesie is een van de belangrijkste hout producenten van zuid oost azie. Vrijwel alle hout komt uit gemengde plantages, en dus niet meer uit het bos. Niet omdat dat niet zou mogen, maar het is er er gewoonweg niet meer.
Het hout van de alomtegenwoordige palmboom boven, wordt bij huizenbouw gebruikt, terwijl de mooie stam rechtsonder zijn eigenaar eens zal verblijden met een paar kubieke meter van het kostbare palissanderhout (senukelin). Ook deze groeit gewoon aan de rand van een akker en niet in het oerwoud.
Vergeet niet dat hout nog steeds de belangrijkste brandstof is. Vooral in de provincie wordt door miljoenen Indonesiërs nog op hout gekookt. Linksboven ziet u een gewone keuken (dapur), waar op hout gekookt wordt . Rechtsboven ziet u zo’n stapel brandhout zoals het overal langs de weg te koop wordt aangeboden.
Cacao wordt nog op kleine schaal verbouwd , terwijl koffie (rechts) vrijwel geheel verdwenen is. Reden hiervoor is de lage prijs op de wereldmarkt. . In de negentiende eeuw was koffie echter het belangrijkste exportprodukt.
Ook vanille wordt hier verbouwd. Vanillestokjes zijn eigenlijk de gedroogde vruchten van een orchideeënsoort. Het is arbeidsintensief want de bloem moet met de hand bevrucht worden,
Kruiden als kruidnagel en nootmuskaat vormen al eeuwenlang een belangrijk exportprodukt voor Sulawesi. Daarin is weinig veranderd. Nog steeds zie je langs de weg grote plantages met deze bomen.
Trots laat deze boer in de omgeving van Airmendidi zijn broodwinning zien: de bloemen van de cenkeh- kruidnagel. Het jonge vruchtje wordt gedroogd
Kruidnagel werd aanvankelijk als conserveermiddel gebruikt. Tegenwoordig wordt het vooral gekweekt voor de Indonesische markt., waar het onder andere gebruikt wordt in de kretek-sigaret.
Links ziet u het blad van de teakboom. (djati) Rechts een jonge mahonieboom. Rechtsboven zo’n plantage met jonge teak en cempakabomen . Cempaka wordt lokaal veel gebruikt in de bouw. Rechts een jonge mahonieboom.
